بهترین فیلم های فدریکو فلینی که سینما را زیباتر کرد

بهترین فیلم های فدریکو فلینی در چندین فهرست از بهترین فیلم‌های تمام دوران حضور داشته‌اند. موضوع و ارزش زیبایی‌شناختی آن‌ها تجربه‌ای احساسی را برای مخاطب ایجاد می‌کند و رویاها و سورئالیسم را از عمقی ناپیدا به سطح می‌آورد. تمام جنبه‌های زندگی در فیلم‌های فلینی حضور دارد؛ از مبارزه هنرمندان بگیرید تا تلاش زن و مرد برای درک یکدیگر، از مکان‌های دیدنی و اشتیاق برای دستیابی به رویاها تا درهم آمیخته شدن عشق و تراژدی. بزرگداشت فلینی به نوعی بزرگداشت زندگی است.

این کمدی-درام سوررئالیستی فدریکو فلینی، کاوشی فرداستانی درباره دوری اجباری یک کارگردان از خلاقیت است. کارگردانی تلاش می‌کند تا بهترین اثر حماسی زندگی‌اش را بسازد، اما پزشکان اعتقاد دارند او نباید این‌قدر به ذهن و جسمش فشار بیاورد و از او دعوت به استراحت می‌کنند. این کارگردان تحت فشار این دوراهی به تخیلات دوره کودکی‌اش بازمی‌گردد.

هشت‌ونیم برای هر هنرمندی که احساس می‌کند از خلاقیت و ظرفیت‌های خود منع شده، نمایشی جذاب است. از طرفی چون مخاطبان غیر هنرمند نیز قرار است آن را تماشا کنند، فلینی خود نیز در دوراهی سختی برای حفظ تعادل قرار گرفته و باید کاری کند تا همه از تماشای فیلمش لذت ببرند. حاصل هم واقعا چنین است، شاید مخاطبی که خیلی سررشته‌ای از سوررئالیسم ندارد با دیدن فیلم کمی سردرگم شود، اما قطعا از دنیای رویاگونه آن لذت خواهد برد.

زندگی شیرین | ۱۹۶۰ | La Dolce Vita

پیرنگ «زندگی شیرین» براساس سفر اپیزودیک یک روزنامه‌نگار (با بازی «مارچلو ماسترویانی» هنرپیشه مورد علاقه فلینی) به رم در جست‌وجوی عشق است. سفر این روزنامه‌نگار به رم در هفت شب و هفت روز از طریق ۱۲ بخش مجزا توسط کارگردان خبره ایتالیایی به تصویر کشیده شده.

این فیلم که به‌حق از آن به عنوان یک شاهکار یاد می‌شود، پرچمدار پیشرفتی قابل توجه برای سینمای ایتالیا بود. «رابرت ریچاردسون» منتقد فیلم از  سبک فلینی در زندگی شیرین با عنوان «زیبایی‌شناسی نابرابری» یاد کرده، به این معنی که کارگردان در فیلمش ساختار رایج پیرنگ در قصه را برهم زده و از قواعد معمولی که برای توسعه کاراکترها به کار می‌رود، سرپیچی کرده است.

جاده | ۱۹۵۴ | La Strada

یکی از بهترین آثار فدریکو فلینی که به انگلیسی «جاده» ترجمه شده، درباره تجربه شخصیتی به نام «جلسومینا» با بازی «جولیتا ماسینا» همسر کارگردان است. جلسومینا توسط شخصی به نام «زامپانو» (آنتونی کویین کبیر) از مادرش خریداری شده تا زامپانو را در طول یک سفر جاده‌ای همراهی کند. در طول این سفر شاهد تعارضات بین نیروی قدرتمند ذهن دختر و مردانگی خشن مرد هستیم.

فلینی یک موضوع ناراحت‌کننده را با ظرافت مدیریت کرده است. او با فیلمبرداری سیاه‌وسفید هوشمندانه و استفاده درست از کنتراست، نسخه تلطیف‌شده‌ای از زندگی دوره پساجنگ را به مخاطب نشان می‌دهد. جاده شاید با استانداردهای امروزی قابل نقد باشد، اما نمی‌توان قدرت خلاقیت آن را انکار کرد.

آمارکورد | ۱۹۷۳ | Amarcord

شخصی‌ترین اثر فدریکو فلینی، ادای دین نوستالژیک‌وار او به دوران نوجوانی خودش است. این فیلم رنگی تحسین‌شده، تا حد زیادی برگرفته از وقایع دوره نوجوانی فلینی در ایتالیایی فاشیستی است و به شکلی شیرین و طنازانه به جنبه‌های مختلف نوجوانی در آن دوران می‌پردازد.

فیلم با وجود این‌که درباره نمک‌های دوره کودکی است، در عین حال به شکلی بی‌رحمانه‌ای درباره وضعیت حاکم بر ایتالیا در دهه ۱۹۳۰ صادق است. فیلم بسیار بازیگوش است و تعادل بین شادی و تراژدی در آن به خوبی رعایت شده.

ولگردها | ۱۹۵۳ | I Vitelloni

یک کمدی-درام دیگر از کارگردان درباره سفری به سوی موفقیت که قطعا جزو بهترین فیلم های فدریکو فلینی است. ۵ جوان جاه‌طلب ایتالیایی در تلاشند تا از شر زندگی زیر متوسط‌شان خلاص شده و سری بین سرها دربیاورند و در عین حال دوست ندارند از دنیای سرخوشانه جوانی خارج شده و وارد دنیای بزرگسالانه شوند. هرکدام از آن‌ها رویاهای شخصی خود را دارد و لحظات مهمی را در طول این سفر تجربه می‌کند.

لحن و امضای فلینی در این فیلم شکل گرفت و آن و به تثبیت موقعیتش به عنوان یک فیلمساز مهم کمک شایانی کرد. جذابیت کلی شخصیت‌های فیلم باعث شده تا ضعف‌های فیلمنامه در شخصیت‌پردازی خیلی به چشم نیاید.

جولیتای ارواح | ۱۹۶۵ | Giulietta degli spiriti

زنی به نام «جولیتا» (با بازی جولیتا ماسینا) بعد از مشاهده سلسله‌رفتارهای عجیبی از شوهرش، به او مشکوک می‌شود. جولیتا از طریق دوستانش در یک جلسه احضار روح، به ارواح درگذشتگان وصل می‌شود تا پاسخ سوال‌هایش را پیدا کند.

اولین ساخته تمام‌رنگی فدریکو فلینی از خاطرات و رویاها برای بیان داستان خود استفاده می‌کند. دوربین او با نفوذ به مناظری رویایی، بیانی احساسی را برای فیلم رقم می‌زند. فیلم سوررئالیستی است و مدام دیوار بین واقعیت و خیال را می‌شکند.

رم | ۱۹۷۲ | Roma

نامه‌ای عاشقانه از سوی فدریکو فلینی به شهر رم هم جزو یکی از بهترین فیلم های فدریکو فلینی است. یک پرتره فاقد پیرنگ و روشن‌گرانه درباره پایتخت باستانی ایتالیا. «پیتر گونزالس» در این فیلم در نقش فلینی جوان ظاهر شده که دو بار به رم سفر می‌کند، یک بار برای لذت و تفریح و بار دیگر برای پیگیری زندگی هنری‌ خود.

فیلم ظاهرا قصه خاصی ندارد، اما مرجع مهمی برای شناخت زندگی اجتماعی رم و مقایسه فضای شهر در دوران فاشیسم با اوایل دهه هفتادی است.

لینک کوتاه: https://didehbanhonar.ir/?p=1314